Janjan hayatıma girmeden önce (tuzum kuruyken) "Anne olduktan sonra da kadınlar çalışmalı!!!" "Ay nasıl oluyor işten ayrılıyorlar ????" diyordum. Söylediğimden farklı bir şey yapmadım ancak fikrimi değiştiren,esneten tecrübelerim de olmadı değil. Ancak bir gerçek var ki sizinle paylaşmadan edemeyeceğim ; Türkiye'de evlenen & doğum yapan kadınların %40'ı işi bırakıyor. Bunların %56'sı kendisini mutsuz, güvensiz ve asosyal hissediyor.
Bence caaanım ülkemde çalışan ve çalışmayan şeklinde kategorize edilmiş iki tip annemiz yok taaaam 3 tip anne var :
1. Çocuğuna tek başına bakan çalışmayan anne
Bu annemiz belki de hiç çalışmamış veya yavrusu doğduktan sonra çalışmayı bırakmış anne profilimiz. Çocuğun her türlü bakımının yanında tüm ev işlerinden de sorumlu aile bakanımız. Kendisine 1 saat boş zaman verseniz ne yapacağını bilmez halde oradan oraya sevinçle koşup bir yerde yığılıp uyuyakalır. Sosyal hayata hasrettir. İnsanlarla bir araya geldiğinde uzun uzun konuşmayı unuttuğunu farkeder, çocuğunun her an ağlama ihtimaline karşılık yemeğini hızlı yiyip masadan ilk kalkandır. Keyif yapmayı unutmuştur. Ama çocuğunu kendisi büyüttüğü için gözü arkada değildir. Çocuğu uyurken kendisi için yaratabildiği boş zamanı mutlaka olur.
2. Çocuğuna anneanne/babaanne veya bakıcı desteği ile bakan çalışmayan anne
En ballı anne profilimizdir. Çocuğuna canı istediğinde kendisi bakar ; canı istediğinde dışarıya çıkar; kendisine vakit ayırır. Çocuğunu istediği zaman birilerine bırakabildiği için sosyal hayatı cıvıl cıvıldır. Ancak çok sesli bir koro gibi senkronizasyonda sıkıntı yaşar. Kuralları özellikle anneanne/babaanne tarafından esnetilir ; yavru kim nasıl istiyorsa o şekilde büyür. Çocuğun rutini ve dolayısıyla alıştığı bir otorite yoktur. Annemiz kendisine zaman ayırıp dinlenecek vakti bulabilse dahi çocuğunu kendi istediği profile getirebilmek için ekstra çaba sarfeder (isterse).
3.Çocuğuna anneanne/babaanne veya bakıcı desteği ile bakan çalışan anne
Sabah profesyonel hayat; akşam annelik mesaisi olduğundan kendisine ait zamanı ;eşi fedakarlık (!) yapmazsa; mümkün değil yaratamaz. İşyerindeki hedefleri yanında evde de hedefleri vardır. İşten eve dönüp kapıdan girdiği anda yavrusu kucağına verilir. Yatana kadar onun her türlü ihtiyacını gidermekle mükelleftir. Tatili yoktur. Yavrusu ile geçireceği zaman kısıtlı olduğundan en verimli şekilde geçirmeye elinden geldiğince dikkat eder. Yavru, bakıcı ile büyüyorsa kendi istediği çocuk profiline daha yakın bir çocuk yetiştirir. Ev işleri yapılıyorsa akşamları sadece çocuğuna kanalize olacak zamanı bol bol bulur.
Ben 3 profili bizzat deneyimledim. JanJan'a ilk 5 ay tek başıma baktım ; akabinde 2 ay evde bakıcı ile kaldıktan sonra; 7.ay sonunda iş hayatına döndüm. Çok yorulduğum günler; hatta yorgunluktan uyuyamadığım için ağladığım geceler de oldu. İstediğim zaman yanında olamamanın iç burukluğunuda yaşadım. Evde doyasıya sadece onunla ilgilenmenin tadınıda çıkardım. Ama hem çalışıp hem de evlat büyüttüğüm için kendimi hep 10 kaplan gücünde hissettim. Bir de söylemeden edemeyeceğim lütfen mavi boncuklarınızı ve "maşallah"larınızı hazırlayın. Kesinlikle dünyanın en mükemmel adamından çocuk sahibi oldum. İşe döndükten sonra her zaman yanımdaydı ve en büyük destekçimdi. O olmasaydı ne ben ne de JanJan hayatta kalamazdık. Bu nedenle özellikle (!) koydum. Evin geçimini ortak sağlarken çocuk büyütme sorumluluğunun tamamen anneye bırakılmasını kabul edemiyorum. Bir zahmet babaların oturdukları kanepeden kalkıp anneye destek olması gerekiyor. Belli bir eğitim düzeyine sahip , iş yerinde verilen tüm sorumlulukları hakkıyla yerine getiren başarılı, çalışan erkeklerin evde mama hazırlamayı becerememeleri ,alt değiştirmeyi,çocuğu oyalayamayı başaramamaları çok gerçekçi gelmiyor bana. Yasalarla yeteri kadar desteklenmeyen anne için babalar elini taşın altına sokmazsa kaçıncı yüzyıla gelirsek gelelim çocuğu olduğu için işten ayrılan kadın yüzdemiz düşmeyecektir.
https://www.facebook.com/cahilanne
https://instagram.com/cahil_anne/
